Over briljante mislukkingen. Verslag Community of Practice.

Op de Community of Practice (CoP) bijeenkomst van 30 september van Agenda Stad en Regio ging het eens een keer niet over de successen van de City Deals, maar over de minder geslaagde ervaringen. ‘Ik voelde me heel lullig richting collega’s.’

Hoe verfrissend en leerzaam is het om juist met elkaar te delen hoe je iets hebt verkloot en wat dat je heeft gebracht. Dat is het idee achter de zogeheten ‘Fuck-Up Nights’, die overal ter wereld worden georganiseerd. In dit uit Mexico afkomstige fenomeen deel je niet elkaars successen, maar luister je naar elkaars falen. Zonder oordeel, met respect en zonder iemand anders ergens van te willen overtuigen.

Op het feest van het falen van de CoP mocht Annefleur Siebinga van de City Deal Eenvoudig Maatwerk aftrappen met haar ervaring. Anderhalf jaar geleden liepen de break-out sessies helemaal verkeerd in een hybride bijeenkomst die ze organiseerde voor 200 deelnemers in De Balie. Bij de verdeling van de deelnemers ging het faliekant mis, omdat de technische mensen geen account hadden tot Zoom. “Uiteindelijk vond iedereen het toch een geslaagde sessie, maar het kostte drie jaar van mijn leven.”

Een handtekening onder de City Deal

In kleinere deelgroepen legden de andere aanwezigen hun mislukkingen op tafel. Zo vertelde één projectleider dat hij bij de startup van een City Deal een directeur van de beleidsdirectie van een ministerie tegen zich kreeg, nadat hij hem direct had benaderd om een handtekening onder de City Deal te krijgen. “Ik probeerde iets te forceren, wat een hele hoop gedoe heeft opgeleverd. De goede relatie met de beleidsdirectie is sindsdien zodoende onder druk komen te staan. Ik was veel te doelgericht bezig.”

Een andere deelnemer van de CoP maakte de fout om zijn bestuurder te beschermen bij een City Deal nadat deze op een bijeenkomst een hele grove opmerking had geplaatst over de samenwerking met een andere stad. “Mijn fout was dat ik deze opmerking daarna probeerde goed te praten. Een week later zat ik bij de bestuurder, die daar niet van gediend was. Mijn rol was meteen uitgespeeld bij deze City Deal. Als missionaris voor de City Deals vergeet ik soms wel het krachtenveld goed op te nemen. Wie is er minder blij met de komst van een City Deal? Ik had deze echt niet zien aankomen.”

Een laatste deelnemer huurde bij een City Deal een communicatiebureau in en kreeg te horen dat dit via een mantelovereenkomst had moeten gebeuren. Daardoor viel het werk stil, net op een moment dat het hard nodig was bij de City Deal. “Daar had ik bij moeten stilstaan. Ik had het moeten weten. Ik voelde me heel lullig richting collega’s.”

Een andere projectleider zag net als Annefleur Siebinga een digitale startbijeenkomst rond de aftrap van een City Deal de mist ingaan, omdat er een maximum aantal deelnemers aan de break-out sessies bleek te zijn. “Ik had het veel beter moeten dubbelchecken allemaal. Ik ging er van uit dat het goed was geregeld. Assumption is the mother of all fuck-ups’. Wat me het meest dwars zat was het gevoel wat ik toen had: schaamte. Ik denk dat schaamte een van de grootste emoties is die je kan tegenkomen bij fuck-ups.”

Intuïtie

We zouden dan ook meer moeten luisteren naar onze intuïtie, adviseert een van de deelnemende projectleiders. “Als je aan je water voelt dat het niet helemaal goed zit, neem er dan meer tijd voor. Extra reflectie is nooit weg.” Een City Deal Maker van het ministerie voegt toe: “Ik heb soms het gevoel dat het in onze organisaties weinig ruimte is voor zulke reflectie.”

Er is ook weinig tegenbeweging tegen deze cultuur. De digitale schandpaal van de sociale media, maar ook traditionele media, belemmert dan ook het professioneel handelen, daar is iedereen het over eens. Fouten hebben daardoor meteen ernstige consequenties. We leven in een tijd van medialogica. Als je eenmaal aan de digitale schandpaal hangt is het heel heftig, het gaat een eigen leven leiden. “Voor de City Deals is het dan ook belangrijk dat we een publieke ruimte creëren, waarin je mag falen. Die drang om alles goed te doen moeten we kunnen loslaten om ruimte te bieden aan creativiteit.”

Feestzalen in Rotterdam

Hamit Karakus, directeur van Platform 31 en Eerste Kamerlid deelt ook een ‘fuck-up’ uit zijn tijd als wethouder in Rotterdam. In een periode van verkiezingen had hij een publieke toezegging gedaan voor het realiseren van enkele grote feestzalen in stad. Daar werkte hij al een tijd aan, samen met allerlei andere politieke partijen, de gemeenteraad en betrokken instanties. Er was brede steun voor de feestzalen, en er waren als diverse moties over ingediend in de gemeenteraad. Maar op het moment dat Karakus de toezegging deed, veranderde de dynamiek.

Andere partijen vonden dat hij dit punt voor zichzelf claimde, en schoten in de rem. “Dat had ik niet moeten doen”, erkende hij tegenover de CoP-leden. “Ik had twee petten op: die van bestuurder en die van PvdA-partijleider. Op het moment dat ik het naar mij toetrok, ging het mis. In de politiek en de media ging het zelfs over mijn eigen achtergrond, en werd ik beschuldigd van cliëntpolitiek.”

Door alle commotie viel de samenwerking stil. Uiteindelijk opende er maar één feestzaal in Rotterdam. Karakus erkende dat hij het nu anders zou doen. “Ik heb geleerd om beter te luisteren, te blijven dubbelchecken wat belangrijk is voor degenen met wie je samenwerkt. Als je anderen gunt om te scoren, kan je belangen bij elkaar brengen.”

Rogier van der Wal eindigde de CoP-bijeenkomst met een column en de aankondiging dat de CoP dit jaar de Briljante Mislukkingen Award gaat uitreiken, de Fuck-Up Challenge. “Dus hou je oren en ogen open voor de beste mislukkingen.”